گناه ما چه بود؟

چرا هرچه کانال‌های این تلویزیون لعنتی را عوض می‌کنم

جنگ تمام نمی‌شود؟

و هرچه روی شیشه‌اش دستمال می‌کشم

رد اشک از صورت مادرانِ بی‌فرزند

پاک نمی‌شود

گناه ما چه بود؟

که تاوانش را هواپیماهای جنگی پسِمان دادند

و تانک‌هایی که نمی‌گذارند

این شامِ زهرماری از گلویمان پایین برود

تلویزیون را تو خاموش کن

با همین انگشتی که معلوم نیست فردا را

با کدام بهانه به ماشه‌ای خواهد رساند

و جهان را از کدام زاویه به رگبار خواهد بست

این روزها

به تو هم شک می‌کنم

به خودم

و به این جعبۀ جادویی مسخره

که سعی می‌کند دردهایمان را

با مسکن‌های نود قسمتی ناپدید کند.

لیلا کردبچه